Ο Γεώργιος Αχιλλέως Λαζάρου γεννήθηκε στον Πειραιά το 1966. Απόφοιτος της Βαρβακείου Προτύπου Σχολής εισήχθη, κατόπιν Πανελλαδικών Εξετάσεων, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1985. Αποφοίτησε το 1991 με βαθμό πτυχίου «Λίαν Καλώς».

Μετά τη λήψη του πτυχίου συμμετείχε επιτυχώς στο επιδοτούμενο σεμινάριο Τηλεϊατρικής από το Εργαστήριο Ιατρικής Φυσικής, στο επιδοτούμενο σεμινάριο Ιατρικής της Εργασίας από το Εργαστήριο Επιδημιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά και στο σεμινάριο Χρηματοοικονομικού Προγραμματισμού από την Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων (εεδε).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επέδειξε για τη μελέτη της ιστορίας της ιατρικής. Παρακολούθησε το Β΄ Ετήσιο Μεταπτυχιακό Σεμινάριο Ιστορίας των Βιοϊατρικών Επιστημών (1991-2), το οποίο οδήγησε στην εκπόνηση διδακτορικής διατριβής στο Σπουδαστήριο Ιστορίας της Ιατρικής. Η διατριβή του με θέμα: «Η Ελληνική Ιατρική στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες» αξιολογήθηκε με τον βαθμό «Άριστα». Μεταγενέστερο αυτοτελές δημοσίευμά του με τίτλο «Ελληνική Ιατρική Παρουσία στην Αγγλία στο Μεταίχμιο του 17ου αιώνα», Αθήνα 1999, βραβεύθηκε με έπαινο του Γερουλανείου Ιδρύματος την 16η Μαίου 2000, κατά την τελετή ενάρξεως του 26ου Ετήσιου Πανελληνίου Ιατρικού Συνεδρίου.

Από το 1985 ασχολείται συστηματικά με τις πολεμικές τέχνες, αρχικά το καράτε, ως φοιτητής, και ακολούθως το Taekwon-Do. Σήμερα, κατέχει τον έβδομο βαθμό της μαύρης ζώνης στην International Taekwon-Do Federation. Εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό ως ιατρός πολεμικού πλοίου, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του. Κατά τη διάρκεια αυτής συμμετείχε επιτυχώς στο 10ο Σχολείο Καταδυτικής Ιατρικής τόσο στην θεωρητική εκπαίδευση στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, όσο και στην πρακτική εξάσκηση στη Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών, όπου έλαβε το πτυχίο αυτοδύτου.

Μετά την υποχρεωτική υπηρεσία υπαίθρου ειδικεύθηκε επί ένα έτος στη Γενική Χειρουργική στο Νοσοκομείο Μεταξά και ακολούθως στο Νοσοκομείο ΚΑΤ, όπου ασκήθηκε στην Ορθοπεδική και Τραυματολογία στην ΣΤ΄ Ορθοπεδική Κλινική, ενώ εξειδικεύθηκε στη Μικροχειρουργική Κλινική, Παιδο-ορθοπεδική Κλινική και Κλινική Αθλητικών Κακώσεων. Επιπρόσθετα, παρακολούθησε τα προγράμματα ATLS και APLS για την επείγουσα προ-νοσοκομειακή υποστήριξη Ενηλίκων και Παίδων, τομείς στους οποίους η χώρα μας ακολουθεί θεολογική προσέγγιση, με συνεχή επιβεβαίωση του ρητού «Ο Θεός είναι μεγάλος». Δυστυχώς, ενίοτε είναι και «απασχολημένος», με αποτέλεσμα την πληθώρα άδικων θανάτων, σαφέστατα αντικείμενο της ευρύτερης «τραυματολογίας».

Κατά τη διάρκεια της ειδικεύσεώς του στην Ορθοπεδική ασχολήθηκε επιπρόσθετα με την Οστεοπόρωση, συμμετέχοντας σε ειδικό επιδοτούμενο πρόγραμμα από το Ερευνητικό Κέντρο Μυοσκελετικών Παθήσεων «Θ. Γαροφαλίδης» του Πανεπιστημίου Αθηνών. Με την οστεοπόρωση ασχολήθηκε ιδιαίτερα ως μέλος του Ελληνικού Ιδρύματος Οστεοπόρωσης ΕΛΙΟΣ αλλά και της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης Μεταβολισμού των Οστών ΕΕΜΜΟ. Με προσωπική μέριμνα και ιδιόκτητο εξοπλισμό οργάνωσε σειρά διαλέξεων στην περιοχή της Βορειο-Ανατολικής Αττικής, στους σημερινούς Καλλικρατικούς Δήμους Διονύσου και Ωρωπού, με θέμα την οστεοπόρωση, σε συνδυασμό με μετρήσεις οστικής ακαμψίας, με μέθοδο υπερήχων στην περιοχή της πτέρνας.

Επιστέγασμα του ειδικού ενδιαφέροντος ήταν η παρακολούθηση του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Μεταβολικά Νοσήματα των Οστών» και η εκπόνηση της πτυχιακής εργασίας με τίτλο «Αντιμετώπιση του πόνου στην Χρόνια Οσφυαλγία». Αναπόσπαστο μέρος της αντιμετώπισης του πόνου, ειδικά για το μυοσκελετικό σύστημα, αποτελεί ο Βελονισμός. Ενεργό πλέον μέλος του Δ.Σ. του Επιστημονικού Συλλόγου Ιατρών Βελονισμού Ελλάδας (www.samag.gr), συμμετέχει σε ημερίδες, σεμινάρια και εκπαιδευτικές εκδηλώσεις του Συλλόγου. 

Με πρόσφατη απόφαση του ΚΕΣΥ, αναγνωρίσθηκαν ως «Συμπληρωματική Ιατρική» η Θεραπευτική Άσκηση, η Ιαματική Ιατρική και ο Βελονισμός. Για την Θεραπευτική Άσκηση υπάρχει πληθώρα βιβλιογραφίας για πιθανές εφαρμογές των Πολεμικών Τεχνών προς βελτίωση της υγείας και της ευεξίας των ασκουμένων. Δυστυχώς, η συνήθης συλλογιστική αφορά κυρίως τρίμηνη ενασχόληση επιδοτούμενης ή/και συνταγογραφούμενης θεραπευτικής παρέμβασης, με τη μορφή είτε «συγκεκαλυμμένης» Πολεμικής Τέχνης, όπως τα Κινεζικής προελεύσεως Tai Chi και Tai Qi Chuan, είτε «μαχητικών αθλημάτων», όπως το καράτε ή το Ολυμπιακό Ταεκβοντό, προφανώς σε ηπιότερη εκδοχή. Η διαθέσιμη βιβλιογραφία αποδεικνύει μέτριου βαθμού ευεργετική δράση, συνήθως σε τροφίμους οίκων ευγηρίας, καθώς έτσι είναι ευχερέστερη η ανάδειξη και τεκμηρίωση της μελετώμενης παρέμβασης. 

Ωστόσο, το πραγματικό νόημα των Πολεμικών Τεχνών και το ιδανικό παράδειγμα προς επιστημονική διερεύνηση αποτελεί η ισόβια και συστηματική ενασχόληση με μία Πολεμική Τέχνη ως «Τρόπος Ζωής» και αυτή η σύγκριση να γίνει με την κατάλληλη ομάδα ελέγχου στη βάση πολυετούς παρατήρησης. Δυστυχώς, τέτοιου είδους μελέτες δεν είναι εύκολο να σχεδιασθούν, με συνέπεια να μην προκύπτουν αποτελέσματα στην προσιτή βιβλιογραφία και να μην θεωρείται «τεκμηριωμένη ιατρική». Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, η παροχή «Θεραπευτικής Άσκησης» στα πλαίσια του ιατρείου δεν έχει εφαρμοσθεί ακόμα, καθώς το επιθυμητό επίπεδο αφοσίωσης των ασκουμένων δεν αποτελεί ρεαλιστική προσδοκία. Εν τούτοις, σαφείς νύξεις για τον αυτονόητο συσχετισμό Ιατρικής και Πολεμικών Τεχνών δίνονται στα αντίστοιχα συγγράμματα, ειδικά την αγγλόφωνη σειρά «Taekwon-Do Study Companion», με ικανή απήχηση παγκοσμίως.