Θεραπευτική Άσκηση
Με την πρόσφατη απόφαση του ΚΕΣΥ αρ. 3/270η Ολομέλεια/6.7.2018 «Υιοθέτηση της ιατρικής δραστηριότητας με τον τίτλο “Συμπληρωματική Ιατρική”», ο βελονισμός δεν συγκαταλέγεται πλέον στις εναλλακτικές μεθόδους στο σύμπλεγμα της Συμπληρωματικής και Εναλλακτικής Ιατρικής – Complementary and Alternative Medicine – CAM αλλά σαφέστατα στις συμπληρωματικές. Αναλυτικά: «Η “Συμπληρωματική Ιατρική” ορίζεται ως μία ομάδα διαγνωστικών και θεραπευτικών προσεγγίσεων, οι οποίες χρησιμοποιούνται μαζί με την Κλασσική Ιατρική. Η “Συμπληρωματική Ιατρική” δεν αποτελεί εναλλακτική Ιατρική. Η Θεραπευτική Άσκηση, η Ιαματική Ιατρική και ο Βελονισμός αναγνωρίζονται ως θεραπείες “Συμπληρωματικής Ιατρικής” που δύνανται να χρησιμοποιηθούν μαζί με την Κλασσική Ιατρική και ύστερα από την απαραίτητη επεξεργασία από τις αρμόδιες Επιτροπές του ΚΕ.Σ.Υ., θα οριστούν οι Όροι και οι Προϋποθέσεις άσκησης των ως άνω αναφερομένων ιατρικών δραστηριοτήτων».
Έξι χρόνια αργότερα δεν έχουν καθοριστεί ακόμα «οι Όροι και οι Προϋποθέσεις άσκησης των ως άνω αναφερομένων ιατρικών δραστηριοτήτων» και η «παραπομπή στις καλένδες» θεωρείται δεδομένη. Ωστόσο, η είδηση είναι εξαιρετικά σημαντική. Η Θεραπευτική Άσκηση είναι πλέον αυτονόητα μέρος της θεραπευτικής φαρέτρας του ιατρού, κάθε ιατρού, με την ελπίδα όλων να εκλείψει πλέον η απαράδεκτη εικόνα ενός παχύσαρκου και συχνά καπνιστή ιατρού, αποκλειστικά χειριστή σφραγίδας, ο οποίος, χωρίς καν να εξετάσει κλινικά τον ασθενή ή να λάβει λεπτομερές ιστορικό, αρχίζει να συνταγογραφεί το θεραπευτικό σκεύασμα εκλογής. Εκλογής τίνος; Με ποια κριτήρια; Για το καλό τίνος; Του ασθενούς ή του ιατρού;
Μάλιστα, η Θεραπευτική Άσκηση προβλέπεται να συνταγογραφείται κανονικά, αν και αυτό δεν είναι απαραίτητα θετικό. Παραμένουν να καθοριστούν όροι και προϋποθέσεις, οι προβλεπόμενοι πάροχοι της Θεραπευτικής Άσκησης, γυμναστές – απόφοιτοι ΤΕΦΑΑ ή φυσικοθεραπευτές. Οι ιατρικοί σύλλογοι κωφεύουν, σαν να μην τους αφορά το θέμα.
Η Δυτική ιατρική, όσον αφορά την χειρουργική αντιμετώπιση χρόνιας οσφυαλγίας «μηχανικής αιτιολογίας», κυρίαρχη παθογένεια θεωρεί την αστάθεια της σπονδυλικής στήλης και προτείνει, συχνά ως πρώτη ή/και μόνη εναλλακτική, τη σπονδυλοδεσία, με ή χωρίς εσωτερική οστεοσύνθεση αλλά για τους γνωρίζοντες, οπωσδήποτε με. Εάν προκρίνεται η φλεγμονώδης αιτιολογία και ο πόνος θεωρείται δισκογενής, τότε συστήνεται η αφαίρεση μέρους είτε όλου του μεσοσπονδυλίου δίσκου και η αντικατάσταση αυτού είτε με τεχνητό δίσκο, με το σκεπτικό της αρθροπλαστικής είτε με αυτομόσχευμα εντός μεταλλικού κλωβού, με το σκεπτικό της αρθρόδεσης.
Στον αντίποδα, η Ανατολική ιατρική δεν θεωρεί τις απεικονιζόμενες οστικές βλάβες και αλλοιώσεις ως το αίτιο της παθολογικής κατάστασης αλλά ως το αποτέλεσμα. Αποδίδει μάλιστα την αιτία της οσφυαλγίας και των επιγενών εκφυλιστικών αλλοιώσεων της σπονδυλικής στήλης στον συνεχή, πολυετή, σπασμό των οπισθίων μυών της ράχης. Έτσι, απόλυτα λογικά και αναμενόμενα εντός του δικού της συστήματος, επιδιώκει την αντιμετώπιση και θεραπεία, με την είσφρυση βελονών εντός των μυών που πάσχουν!
Ο Δυτικός ασθενής δεν θα επιθυμούσε πραγματικά να εξαντλήσει τις συντηρητικές θεραπευτικές επιλογές, προτού αρχίσει να σκέφτεται την χειρουργική λύση; Είναι τελικά ηθικό να αποκρύπτονται εντέχνως άλλες θεραπευτικές παρεμβάσεις;